Próchnica – Zaraźliwa choroba zębów: Jak można się zarazić? Próchnica to zaraźliwa choroba zębów, która może się pojawić, gdy bakterie, głównie Streptococcus mutans, obecne w jamie ustnej przekształcają cukry w kwas mlekowy. Ten kwas demineralizuje szkliwo, prowadząc do rozwoju ubytku zęba. Prochnica jest chorobą zakaźną, dlatego istnieje ryzyko, że można się nią
Pytanie nadesłane do redakcji Mam 2 sytuacje związane z ryzykiem zakażenia HCV oraz HIV. Pierwsza dotyczy głównie HCV, bo tu ponoć wystarcza mniejsza ilość krwi niż przy HIV, aby doszło do zakażenia. Otóż mam dość mocno popękaną skórę na dłoniach od dwóch tygodni (krew się nie leje, ale widać, że skóra się przerwała w kilku miejscach), uczęszczam również regularnie (4 razy w tyg.) na siłownię. No i chodzi o to że na siłowni wszyscy ćwiczą na tych samych gryfach, sztangach czy hantelkach i używają tych samych maszyn. Oprócz wspólnych urządzeń na siłowni, z których wszyscy korzystają, dochodzą jeszcze klamki od drzwi itp., które również są dotykane przez wszystkich. W związku z tym mam pytanie, czy mogłem się zarazić jakoś HCV lub HIV, mając te małe ranki na dłoniach i popękaną skórę? W końcu wszyscy korzystają z tych samych urządzeń i przyrządów, mamy zimę i przez te 2 tygodnie pewnie niejeden ćwiczący miał również popękane dłonie albo może nawet jakieś rany, poza tym HCV jest podobno w stanie długo wytrzymać poza organizmem człowieka. Z drugiej jednak strony jak krew już zamarznie czy zakrzepnie na tej hantelce, klamce itd. to przecież zakrzepnięta krew nie przejdzie raczej na moją dłoń. Przeczytałem jednak, że aby się zarazić HCV wystarczy niewidoczna ilość krwi (czego też nie jestem pewien, bo wiadomo, że w Internecie różnie piszą. Czy przez takie ranki, jakie mam istnieje jakieś ryzyko zakażenia HCV lub HIV w sposób jaki opisałem? Warto dodać, że mam je od jakichś dwóch tygodni, więc w tym czasie byłem aż 8 razy na siłowni. Drugie pytanie dotyczy w równym stopniu zarówno HCV, jak i HIV. Byłem na pobraniu krwi 3,5 tygodnia temu i niestety nie obserwowałem, czy Pani pielęgniarka zmieniła igłę na nową (z założenia powinna zmienić). Spytałem się więc (po pobraniu krwi) pielęgniarki, czy zmieniła igłę na nową, ona odpowiedziała, że tak i nawet zaczęła tłumaczyć mi co robi za każdym razem (jak dokładnie przygotowuje wszystkie narzędzia i akcesoria zanim ukłuje pacjenta) no i właśnie to wywołało u mnie niepokój, bo pamiętam, że było inaczej niż tłumaczyła. Igły w laboratorium były jednorazowego użytku. Moje pytania to: Czy takiej igły można w ogóle użyć powtórnie? Da się tą igłą pobrać krew drugi raz po około 5 minutach od poprzedniego pobrania krwi? Nie zakrzepnie ona w środku od krwi poprzednio badanej osoby, co spowoduje "zator" i nie będzie się dało pobrać krwi? No i w końcu, jaka jest szansa zakażenia HIV lub HCV w takiej sytuacji? Zdaję sobie sprawę, że pytania mogą się wydawać głupie i bardzo szczegółowe, ale ja naprawdę się obawiam, i byłbym bardzo wdzięczny za szczegółową, popartą argumentacją odpowiedź. Serdecznie pozdrawiam Odpowiedział dr n. med. Ernest Kuchar Klinika Pediatrii i Chorób Zakaźnych Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu Poruszył Pan bardzo ważny problem dróg przenoszenia zakażeń krwiopochodnych. Jak wiadomo, krew i inne materiały biologiczne (np. nasienie, wydzielina pochwowa, tkanki, płyny ustrojowe z krwią) są potencjalnie zakaźne. Nie oznacza to, że każdy, nawet bezpośredni kontakt z osobą zakażoną prowadzi do zakażenia. Ryzyko zakażenia wirusami przenoszonymi drogą krwiopochodną (HBV, HCV i HIV) towarzyszy zranieniom skóry i styczności błon śluzowych lub uszkodzonej skóry z materiałem zakaźnym. Dlatego bezpieczne jest np. podawanie ręki w czasie witania się - zdrowa skóra skutecznie chroni przed zakażeniem. Z kolei ryzykowne są kontakty seksualne (styczność błon śluzowych). Gdyby doszło do zranienia skóry i skażenia rany krwią osoby zakażonej, to ryzyko infekcji jest szacowane zgodnie z danymi WHO na około 6–60% w stosunku do WZW B, 2% WZW C oraz poniżej 0,1–0,3% w odniesieniu do HIV. Ryzyko zależy dość ściśle od ilości zakażonej krwi, która dostałaby się do Pana organizmu. Uważamy, że o ile do zakażenia WZW B wystarcza śladowa ilość krwi, to zakażenie WZW C i HIV wymaga orientacyjnie 0,1 ml zakażonej krwi. Jest to ilość, którą widać gołym okiem, dlatego uważamy że ryzykowny jest kontakt z płynami w widoczny sposób skażonymi krwią. Wirusy zapalenia wątroby typu C (HCV), jak też HIV są stosunkowo mało zaraźliwe, dlatego nawet uszkodzona skóra wystarczająco chroni przed zakażeniem. Zgodnie z dostępnym piśmiennictwem nie odnotowano zakażenia HCV/HIV wśród pracowników ochrony zdrowia po zabrudzeniu skóry krwią pacjentów zakażonych HCV/HIV (zdrowej lub uszkodzonej). Jak Pan widzi zakażenie na siłowni HCV czy HIV za pośrednictwem wspólnych urządzeń treningowych jest niemożliwe i nie znalazłem w piśmiennictwie opisów takich przypadków. Musiałby wystąpić wyjątkowo niekorzystny splot okoliczności, by doszło do zakażenia WZW typu B, jeżeli jednak został Pan zaszczepiony przeciwko WZW B, to jest Pan chroniony przed tym zakażeniem. Uspokajam Pana też co do zmiany igły przy pobieraniu krwi. Osoby wykonujące pobrania są świadome zagrożeń, przeszkolone i nadzorowane przez Sanepid. Nie spotkałem się z przypadkiem powtórnego używania jednorazowej igły w ostatnich latach. Dobrze, że jest Pan czujny, niemniej trzeba mieć do siebie wzajemne zaufanie, bo inaczej trudno byłoby funkcjonować w społeczeństwie. Podsumowując: Do zakażenia wirusami krwiopochodnymi (HBV, HCV i HIV) może dojść przez błony śluzowe np. drogą kontaktów seksualnych i przez zranioną skórę po kontakcie z krwią i innymi materiałami biologicznymi (np. nasienie, wydzielina pochwowa, tkanki ludzkie), dlatego należy zachować ostrożność i unikać narażeń. Zdrowa, nieuszkodzona skóra skutecznie chroni przed zakażeniem krwiopochodnym. Czynności takie jak podawanie ręki, używanie wspólnych przyrządów treningowych, a nawet sztućców czy naczyń oraz korzystanie z publicznych toalet są bezpieczne.
Zakażenie wirusem HCV często po latach (nawet kilkudziesięciu) od momentu wniknięcia patogenu do organizmu ludzkiego prowadzić do trwałego uszkodzenia wątroby, a w niektórych przypadkach – do rozwoju raka wątrobokomórkowego. Przez lata można nie mieć jakichkolwiek niepokojących objawów zakażenia. Według WHO spośród 100 osób zakażonych wirusem HCV:
Te kraje nie wpuszczają osób z wirusem HIV W związku z epidemią zakażeń HIV niektóre kraje kategorycznie odmawiają wjazdu osobom, które są nosicielami tego wirusa. Są to: Bahamy Brunei Federacja Rosyjska Gwinea Równikowa Irak Jemen Jordania Katar Korea Południowa Namibia Papua Nowa Gwinea Singapur Sudan Surinam Wyspy Salomona Zjednoczone Emiraty Arabskie Niektóre kraje deportują obcokrajowców, którzy są nosicielami wirusa HIV, gdy tylko dowiadują się o zakażeniu. Tak jest w Egipcie i Chinach. W Chinach wykonuje się testy w kierunku HIV nawet bez zgody osoby testowanej. W Finlandii deportacja z powodu HIV/AIDS może mieć miejsce, jeśli w kraju rodzimym jest zapewnione leczenie. Standard opieki zdrowotnej nie musi być taki sam jak w Finlandii.
Istnieje wiele chorób przenoszonych przez psy, którymi może zarazić się człowiek. Do najbardziej znanych należą wścieklizna, pasożyty wewnętrzne i świerzb. Jednak opiekunowie często zastanawiają się, jakimi ludzkimi chorobami mogą niechcący zarazić swojego zwierzaka. Grypa, przeziębienie, grzybica czy może wszy?
fot. Fotolia Na pewno słyszałaś wiele teorii o tym, jak można zarazić się HIV: przez pocałunek, uścisk dłoni, ukąszenie komara... Z pewnością ucieszy cię informacja, że większość z nich to... totalne bzdury! Jak NIE MOŻESZ zarazić się HIV? Na stronie Ministerstwa Zdrowia sprawdziłyśmy fakty i mity dotyczące zarażenia HIV. Poniżej obalamy 11 z nich. Nie zakazisz się HIV: gdy mieszkasz z zarażoną osobą, gdy używacie wspólnych naczyń (sztućców, talerzy itp.), gdy korzystacie z jednej toalety, gdy oddajesz krew w punkcie krwiodawstwa, poprzez ugryzienie komara, który ugryzł wcześniej zarażoną osobę, gdy zarażona osoba kichnie lub zacznie kasłać, przez dotyk, np. podczas uścisku ręki, podczas pocałunku z zarażoną osobą, podczas wspólnego uprawiania sportu (również na basenie!), poprzez kontakt ze śliną, łzami, moczem lub kałem zarażonej osoby (o ile nie ma w nich domieszki krwi), podczas kontaktów towarzyskich i zawodowych. Czy powinnaś zrobić test na HIV? [quiz] Mity o zarażeniu HIV są nie tylko bezsensowne, ale też bardzo krzywdzące dla zarażonych osób. Dlatego, a przede wszystkim dla swojego bezpieczeństwa, koniecznie przeczytaj poniżej, jaka jest prawda: Na to powinnaś uważać: prawdziwe drogi zarażenia HIV Wizja zarażenia wirusem HIV w wielu osobach budzi prawdziwe przerażenie. Strach jest tym większy, im mniej wiemy o samym wirusie. Tymczasem jedną z głównych przyczyn zakażenia jest ignorowanie ryzyka i... brak wiedzy jak właściwie można się tym wirusem zarazić! Do zarażenia wirusem HIV może dojść podczas: kontaktów seksualnych bez zastosowania prezerwatywy gdy krew chorego trafi do krwioobiegu zdrowej osoby ciąży, porodu lub karmienia piersią (zarażona matka może wtedy zakazić swoje dziecko) Jak rozpoznać objawy zarażenia HIV? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Dr n. med. Krzysztof Gierlotka Medycyna chorób zakaźnych , Bydgoszcz. 86 poziom zaufania. Przez toaletę nie! Oczywiście przy "normalnym" korzystaniu z toalety publicznej. pozdrawiam. redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie. Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Jaka jest różnica między HIV i AIDS? HIV (ang. Human Immunodeficiency Virus) to ludzki wirus niedoboru odporności, który niszcząc układ odpornościowy człowieka, doprowadza do niszczenia systemu immunologicznego. Ostatnim etapem zakażenia jest AIDS (ang. Acquired Immune Deficiency Syndrome), czyli zespół nabytego niedoboru odporności. Jak można zarazić się wirusem HIV? Zakażenie HIV może nastąpić wtedy, gdy płyn ustrojowy osoby zakażonej dostanie się do organizmu osoby zdrowej. Obecność wirusa stwierdza się we wszystkich płynach ustrojowych oraz tkankach. Zakażenie HIV może być przenoszone poprzez następujące zakaźne płyny ustrojowe: krew, spermę, preejakulat, wydzielinę pochwy i szyjki macicy, mleko kobiece. Potencjalnie zakaźne mogą być także: płyn mózgowo-rdzeniowy, płyn owodniowy (wody płodowe), płyn otrzewnowy, płyn osierdziowy, płyn opłucnowy, płyn stawowy oraz każdy płyn z widoczną krwią. W pozostałych płynach (ślina, pot, łzy, mocz) wirus występuje w bardzo małych, niezakaźnych ilościach. Do zakażenia dochodzi, gdy zakaźne płyny mają kontakt z błoną śluzową znajdującą się: w pochwie, na ujściu cewki moczowej na penisie, w jamie ustnej, w odbycie, w śluzówce oka, w nosie lub gdy dostaną się do niewielkich ran czy skaleczeń niezabezpieczonych opatrunkiem czy w inny sposób wnikną do krwioobiegu. Znane są trzy drogi zakażenia: przez kontakty seksualne, kontakt z krwią oraz z matki na dziecko (zakażenia wertykalne). Nie ma natomiast dowodów na możliwość przeniesienia zakażenia HIV przez komary oraz inne owady i zwierzęta. Nie opisano również zakażenia przez ślinę czy łzy, które nie były zanieczyszczone krwią, a także w wyniku ekspozycji nieuszkodzonej skóry na płyny zakaźne. Kontakty seksualne Zakażenie tą drogą może nastąpić wskutek jednego niezabezpieczonego kontaktu seksualnego, znane są również przypadki nie ulegania infekcji pomimo praktykowania wysoce ryzykownych zachowań seksualnych przez wiele lat. Szacuje się, że 80% nowych zakażeń dokonuje się na drodze kontaktów seksualnych między kobietą a mężczyzną. Zakażenia przez krew Dochodzi do nich: 1. W czasie wielokrotnego używania jednorazowego bądź niewysterylizowanego sprzętu do iniekcji (igieł, strzykawek) – tą drogą zakażają się najczęściej osoby przyjmujące dożylnie substancje psychoaktywne, chociaż ustalenie drogi zakażenia w ich przypadku jest czasami utrudnione ze względu na podejmowanie przez nie innych ryzykownych zachowań, głównie seksualnych. Zakażenia przez niesterylne iniekcje mogą się zdarzyć również wszędzie tam, gdzie nie są zachowane warunki sterylności (wielokrotne wykonywanie zastrzyków tą samą igłą i/lub strzykawką): wstrzykiwanie sterydów i innych substancji w siłowniach, tatuaże, kolczykowanie. 2. Zakażenia zawodowe personelu medycznego i innych grup zawodowych (np. policja, straż, ratownicy medyczni), do których dochodzi w wyniku zachlapania błon śluzowych krwią, ewentualnie innym płynem zakaźnym lub w wyniku zakłuć i skaleczeń zabrudzonym ostrym narzędziem. Ryzyko zakażenia HIV po zakłuciu igłą zawierającą zakażoną krew wynosi średnio 0,3%, a po zachlapaniu błon śluzowych lub skóry krwią – 0,09%. W Polsce nie doszło do tej pory do zakażenia w ten sposób. 3. Zakażenia przez transfuzję zainfekowanej krwi, inseminację zakażonym nasieniem bądź podczas przeszczepów i transplantacji zakażonych organów. Od 1987 roku każda dawka krwi oddana przez krwiodawcę do polskich banków krwi jest badana na obecność HIV oraz innych wirusów przenoszonych przez krew; zakażenia tą drogą nie można jednak wykluczyć całkowicie – ryzyko zakażenia HIV w czasie transfuzji krwi szacuje się w Polsce na 1 na 1 mln przetoczeń. Zobacz też: Testy na obecność wirusa HIV Zakażenia drogą wertykalną, czyli zakażenia odmatczyne Do infekcji może dojść w czasie ciąży, porodu lub po urodzeniu podczas karmienia piersią. Najczęściej do zainfekowania dochodzi podczas porodu, najrzadziej – w czasie ciąży, ale jest to możliwe w tym okresie. Ryzyko rośnie, gdy kobieta w ciąży przechodzi znaczny wzrost wiremii, np. ulega zakażeniu w momencie zapłodnienia, zakaża się już w czasie trwania ciąży, a także gdy choruje na AIDS. Zakażeniu może ulec już 8-tygodniowy płód. Istniejące obecnie standardy postępowania z kobietą w ciąży zakażoną HIV pozwalają zmniejszyć ryzyko zainfekowania dziecka – poniżej 1%. Postępowanie zapobiegające przeniesieniu zakażenia HIV z matki na dziecko polega na profilaktycznym stosowaniu przynajmniej jednego leku antyretrowirusowego (w tym AZT) od 14. tygodnia ciąży oraz w czasie porodu, podaniu dziecku AZT w czasie porodu i po nim, a także zakazie karmienia piersią. W tabeli 1 znajdują się szacunkowe dane dotyczące ryzyka zakażenia podczas różnych sytuacji. Tabela 1. Ryzyko zakażenia HIV w zależności od rodzaju ekspozycji Źródło: Rymer et al. 2009, s. 22. Zobacz też: Geografia zakażeń HIV w Polsce Fragment pochodzi z książki “Pozytywne życie” autorstwa A. Walendzik-Ostrowskiej i J. Dec (Impuls 2012). Publikacja za zgodą wydawcy. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Rzecz jasna odsetek zakażonych jest znacznie wyższy w grupach ryzyka, np. wśród narkomanów przyjmujących dożylnie środki odurzające czy wśród mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami. Po drugie, nawet jeżeli Pani partner jest nosicielem HIV, pojedynczy kontakt seksualny rzadko prowadzi do przeniesienia zakażenia.
Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 12:30, data aktualizacji: 11:42 ten tekst przeczytasz w 7 minut Zakażony HIV, który zacznie się leczyć przed dwudziestym rokiem życia, może żyć nawet do siedemdziesiątki - mówi dr n. med. Anita Wnuk, specjalista chorób zakaźnych ze Szpitala Wojewódzkiego w Szczecinie. Getty Images Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czy na takie badanie pacjent musi wyrazić zgodę? Jak wygląda leczenie osób z HIV? Pomówmy o efektach ubocznych stosowania leków. Jak długo można żyć z wirusem HIV? Ktoś dowiaduje się, że ma HIV. Zaczyna się zastanawiać, kiedy mógł się zakazić wirusem. Można to ustalić? dr n. med. Anita Wnuk: - To nie jest takie łatwe. Dla lekarza czas zakażenia jest ważny i my jesteśmy w stanie to mniej więcej określić na podstawie badań. Ale interpretacja wyników tych badań jest trudna, bo każdy ma inny organizm, inny układ immunologiczny. U każdego z pacjentów zakażenie HIV postępuje inaczej. U jednego pacjenta, może się nam wydawać, że zakażenie nastąpiło 10 lat temu, a było przed dwoma laty. To, że ktoś ma złe wyniki, wcale nie musi znaczyć, że jest to zakażenie, które trwa długo. Może być odwrotnie. Pacjent może mieć słaby układ immunologiczny, bo tak jest wyposażony genetycznie i wtedy to zakażenie postępuje szybciej, i wyniki są gorsze. Inny może mieć zakażenie 18 czy 20 lat i dobre wyniki. Ważny jest też rodzaj wirusa, bo to nie jest tylko jeden wirus HIV. Genotypy tych wirusów są różne w różnych regionach kraju. Są wirusy słabsze i mocniejsze. Istotna jest też droga zakażenia wirusem. Przy zakażeniu HIV poprzez dożylne podawanie narkotyków zakażenie postępuje z reguły wolniej. Zauważyliśmy, że zakażenie przez kontakty seksualne postępuje szybciej. Wirus jest wtedy bardziej złośliwy, inny. Ma inną biologię. Tak naprawdę każdy pacjent ma swoją indywidualną historię. Nawet jak są partnerzy zakażeni, to jeden choruje inaczej od drugiego. Jeśli ktoś miał ryzykowny kontakt seksualny, nie dziwi nas, że zgłosi się na badania wykrywające wirusa HIV. Miał po prostu powód. Co natomiast niepokoi osoby, które takich kontaktów seksualnych nie miały, a postanowiły się przebadać? Mają jakieś objawy zakażenia? - Choroby to jest późniejszy etap. Objawy wniknięcia wirusa HIV nie są charakterystyczne i wyglądają jak zwykła infekcja wirusowa. Połowa osób zakażonych nie ma żadnych objawów. Pacjenci różne rzeczy wyczytują w Internecie, które są bzdurami kompletnymi, na przykład, że u zakażonych HIV występują zmiany na skórze, włosy są bardziej matowe ... Najważniejsza jest świadomość. Miałem ryzykowny kontakt - idę się przebadać. Objawy choroby pojawiają się późno, po kilku, kilkunastu, kilkudziesięciu latach od momentu zakażenia. Są one dosyć typowe. Istnieją wykazy jednostek chorobowych, które mogą sugerować zakażenie HIV (jest to gruźlica, bakteryjne zapalenia płuc, nawracająca posocznica salmonellozowa, kandidoza oskrzeli, tchawicy i płuc, zakażenia mykobakteriami, toksoplazmoza mózgu, zapalenie siatkówki z utratą widzenia, encefalopatia, mięsak Kaposiego, inwazyjny rak szyjki macicy). Lekarze, do których zgłaszają się pacjenci z tymi chorobami, muszą wiedzieć, że to może być spowodowane zaburzeniami odporności, w tym zakażeniem wirusem HIV. Niedawno pojawiły się nowe rekomendacje Polskiego Towarzystwa Naukowego AIDS dotyczące testowania pacjentów na obecność wirusa HIV. Światowa Organizacja Zdrowia w 2006 roku opracowała takie rekomendacje dla populacji amerykańskiej i w Stanach Zjednoczonych testuje się wszystkie osoby między 13 a 65 rokiem życia, które trafiają do jakichkolwiek placówek służby zdrowia. Osoby testowane są obowiązkowo. W Polsce nie będzie aż takich restrykcji, ale chcemy wprowadzić obowiązek testowania pacjentów z określonymi chorobami. Przykładowo: gruźlica. Jak ktoś trafi do szpitala z podejrzeniem lub rozpoznaniem gruźlicy, obowiązkowo musi być przetestowany na HIV. To dotyczy też chorób, którymi zajmują się onkolodzy, laryngolodzy, pediatrzy, okuliści, endokrynolodzy, lekarze chorób wewnętrznych, chorób zakaźnych, pulmonolodzy czy lekarze rodzinni. Czy na takie badanie pacjent musi wyrazić zgodę? - Pacjent nie musi wyrazić zgody pisemnie. Dotąd musiał. Mówimy oczywiście nie o osobie, która zgłasza się na badania wykrywające HIV dobrowolnie, ale o takiej, która na przykład trafiła do szpitala. Dotychczas taki pacjent musiał wyrazić zgodę na badanie pisemnie. Dostawał określony dokument i go podpisywał. Teraz będzie poinformowany ustnie o konieczności wykonania badania pod kątem HIV. Jeśli nie zgodzi się na takie badanie, będzie musiał podpisać dokument, że nie wyraża zgody. Z roku na rok w Polsce testuje się coraz mniej pacjentów. Zajmujemy ostatnie miejsce w Europie Zachodniej i Środkowej pod względem liczby badań wykrywających HIV. Przed nami jest Turcja, Rumunia, Słowacja, Czechy, Ukraina. Mówię o liczbie testów u pacjentów przyjmowanych do szpitali czy w poradniach, a nie osób, które zgłaszają się na testy dobrowolnie. Wynika to z niechęci do testowania. Koszty takiego testu nie są duże. Wynoszą około 30 złotych. A jego zrobienie byłoby bardzo korzystne dla pacjenta. Dajmy przykład: pacjent, który leczy się w szpitalu na gruźlicę. Leży 4 miesiące na oddziale pulmonologicznym i ta gruźlica nie reaguje na leczenie, które jest dosyć kosztowne. Dopiero po czterech miesiącach okazuje się, że to jest zakażenie HIV, a więc mamy cztery miesiące niepotrzebnie wydanych pieniędzy na leczenie gruźlicy. Jeśli to badanie robimy od razu na wejściu, to ten pacjent po czterech czy dwóch miesiącach jest w domu. Pozostaje leczenie przeciwgruźlicze i na HIV. Pacjent ładnie zdrowieje. Drugą grupą, gdzie obowiązkowe jest testowanie pod kątem HIV (i nie mówimy już o chorobach), są ciężarne. Zalecenia dla ginekologów są takie, że wszystkie pacjentki ciężarne mają być obowiązkowo testowane w pierwszym trymestrze. Ginekolog kieruje na te badania. Kobieta z HIV może urodzić zdrowe dziecko, ale lekarze muszą wiedzieć, że jest zakażona. Chcesz samodzielnie wykonać test na obecność wirusa HIV? Już dziś zamów INSTI HIV - wysyłkowy test przesiewowy w kierunku wirusa HIV dostępny na Medonet Market. Test ten możesz również kupić w Zestawie testów na choroby weneryczne razem z testem w kierunku bakteryjnego zakażenia pochwy, rzęsistkowicy i grzybicy. Jak wygląda leczenie osób z HIV? - To nie jest tak, że pacjent, u którego rozpoznajemy zakażenie, od razu dostaje leki. Trzeba go najpierw obserwować. Koszt leczenia jednego pacjenta wynosi około czterech tysięcy złotych miesięcznie. Pacjent nie płaci jednak za to leczenie. Leczenie jest dożywotnie. Leki, które podajemy, mają poważne skutki uboczne. Są pacjenci, którzy nie decydują się na terapię albo ją przerywają. Czasem są trudności w dostępie do leków - związane z przepływem pieniędzy, przetargami. Pacjentom nie przerywa się wtedy co prawda leczenia, ale mają zmieniane preparaty, co nie jest dla nich korzystne. Sami pacjenci są przyzwyczajeni, że te leki zawsze były i będą, i oczekują, że tak będzie zawsze. Trudno nam ich zmobilizować, by walczyli o swoje. Problem jest też z pacjentami, którzy mają także schorzenia wątroby. Niektórzy musieli mieć przerywane leczenie i kończyło się to tragicznie. Pomówmy o efektach ubocznych stosowania leków. - Lekarze starają się minimalizować efekty uboczne leków. Ale czasem trzeba stosować bardzo silne zestawy. Jak pacjent rozpocznie od leczenia silnym lekiem i jest efekt, to niechętnie zamienia się go na słabszy, bo jest taka zasada, że takie leczenie kontynuuje się dokąd można. Efektem stosowania leków może być cukrzyca (choć występuje ona stosunkowo rzadko, po długim okresie i raczej u osób predestynowanych, czyli takich, które mają w rodzinie kogoś z cukrzycą). Może też wystąpić zmiana wyglądu, co jest bardzo źle przyjmowane przez pacjentów. Czasem przerywają oni wtedy terapię albo próbujemy zmienić im leki. Pod wpływem leków może też wystąpić uszkodzenie wątroby czy trzustki, anemia. Nie wiemy jakie skutki leczenia wystąpią u osób, które urodziły się z matek zakażonych HIV i które od początku chodzą na terapię, a teraz są w wieku pokwitania. Nie wiemy, jakie będą skutki stosowania leków dla potomstwa kobiet, które leczone były na przykład lat 20, a teraz zachodzą w ciążę. Nie wiadomo, co to długoletnie leczenie antyretrowirusowe spowodowało w komórkach rozrodczych - jajowej czy nasienia. Jak długo można żyć z wirusem HIV? - Dziwnie to pewno zabrzmi, ale można żyć…do końca życia. A więc tak, jakby się tego nie miało. Są robione takie symulacje matematyczne, z których wynika, że osoba, która zacznie się leczyć przed dwudziestym rokiem życia, może przeżyć jeszcze 50 lat, a więc do siedemdziesiątki. Rozmawiała Marta Blik Możesz wykonać badania diagnostyczne, które sprawdzą, czy nie zakaziłeś się chorobami wenerycznymi, np. chalmydią, kiłą, WZW C albo HBV. Wykup na Medonet Market pakiet Choroby przenoszone drogą płciową - badania diagnostyczne oferowany przez firmę uPacjenta. Czytaj więcej o leczeniu AIDS zdrowie Rośnie liczba zakażeń HIV w Polsce. Chorzy boją się rozmawiać z lekarzami Liczba osób, u których wykryto zakażenie wirusem HIV w Polsce w 2022 r., jest wyższa niż rok wcześniej. I to dwukrotnie. Wielu zakażonych wypiera tę informację.... PAP Jak w Polsce żyje się z HIV? Historia Mai — Przyznaję: jestem tchórzem. Nie potrafię się z dziadem zaprzyjaźnić. Akceptuję HIV przez wyparcie. Nawet dzisiaj, 17 lat od zdiagnozowania, krewni i najbliżsi... Zuzanna Opolska Siedem najgroźniejszych wirusów świata Od wybuchu epidemii na początku lat 80. ludzki wirus niedoboru odporności (HIV) zabił ok. 40 mln osób na całym świecie. Nie jest jednak jedyną cząsteczką... Zuzanna Opolska UNAIDS: leków dla zakażonych HIV w Ukrainie starczy na kilka tygodni. Co to oznacza? Inwazja Rosji na Ukrainę generuje poważne zagrożenia dla zdrowia publicznego, wykraczające poza samą przemoc militarną. Jednym z nich jest opieka nad osobami... Monika Mikołajska Pierwsza kobieta na świecie wyleczona z HIV Pacjentka chora na białaczkę stała się pierwszą kobietą na świecie wyleczoną z wirusa HIV. W pozbyciu się wirusa pomogła jej terapia stosowana w leczeniu tego... Adrian Dąbek Jakie zmiany zachodzą w leczeniu osób żyjących z HIV HIV to już nie wyrok - dostępność skutecznej terapii antyretrowirusowej zmieniła śmiertelną infekcję w chorobę przewlekłą. Osoby zakażone mogą żyć normalnie,... Od prawie 40 lat nie udało się stworzyć szczepionki na HIV Minęło blisko 40 lat od chwili, kiedy zidentyfikowano ludzkiego wirusa upośledzenia odporności (HIV) odpowiedzialnego za śmiertelną chorobę znaną jako AIDS. W... Monika Zieleniewska HIV to już nie tabu. Jak wygląda życie z HIV w Polsce? Zgodnie z raportem przeprowadzonym przez Ipsos dla Krajowego Centrum ds. AIDS większość Polaków nie testuje się w kierunku HIV ani innych chorób przenoszonych... Testowanie w kierunku HIV Co druga zakażona osoba o tym nie wie. Jak wygląda diagnostyka HIV w Polsce? 1 grudnia przypada Światowy Dzień AIDS. Symbolem tego dnia jest od lat czerwona kokardka. Wiedza Polaków na temat tej choroby nadal nie jest wystarczająca....
. 181 330 519 12 554 696 469 571
czy przez minete mozna zarazic sie hiv
